19 mei 2020

Vorige week hebben we besloten om tot tenminste 1 juni in Portugal te blijven.
We hebben de plussen en minnen op een rij gezet en de enige 2 redenen om naar Nederland te vertrekken is om vrienden en familie weer te zien en voor het eten.
Zijn dat urgente redenen…. Nee, eigenlijk niet. Leuk is het niet om het op de langere baan te schuiven, maar het is niet levensbedreigend.
We staan in de provincie Alentejo wat een oppervlakte heeft van heel Nederland met slechts 240 besmettingen en 1 dode, waarom zouden we coronawolken inrijden terwijl de noodzaak er niet is om terug te gaan.
De planning was “officieel” 11 mei, maar campings in Spanje en Frankrijk zijn nog steeds gesloten.
De gedachte om toch maar te gaan en te overnachten op parkeerplaatsen bij tankstations bracht mij zoveel onrust dat ik dit met Ien heb besproken.
De parkeerplaatsen die we zouden aandoen zagen er op de satellietfoto dusdanig griebus uit dat ik ervan overtuigd ben dat de nachtrust op deze lokaties nagenoeg nihil is.
Voordat we met de caravan op pad gingen kon je een kanon naast mijn oor afschieten en dan nog sliep ik rustig door, maar nu is dat een heel ander verhaal.
Nagenoeg ieder vogelpoepje wat op ons dak valt maakt me wakker, laat staan een persoon die langs onze caravan loopt op een parkeerplaats. Bij Ien is dat zeker niet anders.
Aangezien we per dag ongeveer 800 km en 11 uur onderweg zijn is het noodzakelijk om een goede nachtrust te hebben anders is het vragen om ongelukken.
Al met al berusten we in het feit dat terugkeren voorlopig niet aan de orde is. We blijven de nieuwsberichten volgen in de hoop dat de situatie gaat versoepelen.
Vooralsnog staan we in een paradijs waar het inmiddels een comfortabele 20 graden is en strak blauwe lucht, hebben na het vertrek van enkele kampeerders een dikke 15.000 vierkante meter voor onszelf (het formaat minicamping in Nederland), inclusief een groot sanitairblok waar we gebruik van mogen maken.
Ik ben afgelopen maand begonnen met een cursus Portugees en kan dus de komende tijd lekker doorleren. De medewerker in de supermarkt leert me ook een beetje bij, dus ik hoop binnenkort de taal vloeiend te kunnen spreken, haha.
Vanaf nu gaan in het dorpje Zambujeira do Mar heel geleidelijk de restaurantjes open, maar alleen take away. Geen punt, we gaan de komende tijd eens kijken of we iets lekkers kunnen halen...
Zo’n 2 weken geleden hebben we een kind erbij in de vorm van een jong poesje.
Onze voortent is voor haar een perfecte plaats om ‘s nachts op het gemak een tukje te doen in mijn stoel.
In het begin zat ze netjes bij de voortent te wachten tot we de caravan ingingen, maar naarmate de tijd vorderde werd ze wat minder schuw en tegenwoordig stapt ze vrolijk de tent in als de schemering invalt en dan maakt het niet uit of we er nog zijn.
Eten geven doen we haar niet want dan is het hek van de dam, dan ben ik ervan overtuigd dat we dag en nacht het poeskie bij ons hebben en dat willen we niet.
Daarbij komt dat we na verloop van tijd vertrekken en dan is het stress in de tent, dan zal ze opeens weer zelf moeten gaan jagen voor voedsel want voorlopig is de camping zo goed als leeg en dat zal voorlopig wel zo blijven.
Vorige week kwam Ralf, een medekampeerder, naar ons toe met de mededeling dat hij vader wordt….
De kat die bij hem bivakkeert is kinderen aan het werpen, 5 stuks in totaal.
Niet op een beschutte plek in de bosjes, nee, bij hem op de mat voor de deur.
Ralf heeft wat voorbereidend werk gedaan en een kartonnen doos bij de campingwinkel gehaald om daar een huisje voor de kat en kinderen te maken. Ligt ze in ieder geval beschut.
“Tjonge, wat een toestand” zeggen Ien en ik later nog tegen elkaar, “zit je ineens met 6 katten bij je camper”.
2 Dagen geleden komt ons katje aanhuppelen en ze laat zich inmiddels aaien.
“Goh”, zei ik vorige week nog tegen Ien, “wat heeft dit katje grote tepeltjes, volgens mij heeft ze al eens een nestje gehad en is ze niet zo jong als we denken”.
Tijdens het lopen in onze tent valt ons op dat in vergelijking met vorige week ze er een stuk beter uitziet, niet zo mager dus ze zal wel ergens van iemand te eten krijgen. Nou nee…… we zijn zwanger hebben we geconcludeerd. De bolling van de buik met de opgezwollen tepeltjes…..Kan niet missen!
Gretverdrie, ook wij zijn de sjaak…. Als we hier nog een tijd blijven dan zijn we hoogstwaarschijnlijk met z’n achten.
Nu is het wel zo dat we weten dat ze eten krijgt bij kampeerders verderop, dus het is even afwachten welke plek onze dame uit gaat zoeken als kraamplaats.
Binnenkort even een babbeltje met ze maken om te kijken wie het huis gaat maken voor moeder en kroost.
Lastig is alleen wel dat we plannen aan het maken zijn voor onze terugreis. Vanaf gisteren zijn campings in Portugal open, ook de onze en dat hebben we geweten.
De poort is koud open en de eerste camper hobbelt al de camping op en waar parkeert ie hem….
Juist, naast ons (volgens ons een tussenstop want ze waren toch weer snel weg)
Nu is het wel zo (denken we) dat campings voorzorgsmaatregelen hebben moeten treffen om daadwerkelijk open te mogen, want niet iedere camping is open heb ik al gemerkt.
Er loopt een aanvraag bij een camping in het noorden van Portugal, als die open is en we kunnen gebruik maken van de sanitaire voorzieningen dan zijn we weg.
De camping is een strategisch punt, mocht Frankrijk eerder de campings openen dan Spanje dan kunnen we zonder tussenstop in Spanje naar Frankrijk rijden. Maar goed, dat is even koffiedik kijken.
Wat dat aangaat is de informatie over campings bizar slecht, de ene organisatie zegt dit, de ander dat…. Heb het idee dat de campings het zelf niet eens precies weten.
Voor nu hopen we dat we weer eens kunnen verkassen.