18 maart 2020

Afgelopen week zijn 3 goede vrienden van ons in Elviria geweest.
Donderdagochtend kwamen zij aan en dat was maar goed ook… ‘s middags kregen we te horen dat vluchten geannuleerd werden in verband met het corona virus.
Op en om de camping hebben we eigenlijk weinig gemerkt dat het virus zo speelt, het was meer het internet wat ons steeds slechter nieuws bracht.
Supermarkten en restaurants waren gewoon open, van hamsteren in de winkels was geen sprake en een enkeling zag je met een mondkapje lopen.
We hebben in ieder geval nog heerlijk kunnen eten in Elviria en aan het strand.
Carla had op het werk afgesproken dat ze bewijs zou sturen van een plons in de Middellandse Zee. Uhh, ja, maaruhhh het water is nog niet zo warm….
Onder het mom van “lief en leed delen” hebben we besloten dat we met z’n allen de plons gaan wagen. Met z’n vieren hand in hand het ijskoude water in en Ineke legt het vast op film.
Zo gezegd, zo gedaan en zoals verwacht… het water was niet erg warm.
Blij dat we het gedaan hadden, nu even kijken hoe het op de film staat.
Wat blijkt… de batterij van Ineke’s telefoon was nagenoeg leeg en heeft slechts een seconde vastgelegd. De hachelijke plons stond er helaas niet op, conclusie… De plons moet opnieuw, raaahhhh.
De volgende dag ons mentaal voorbereid en deze keer het toestel ingesteld en geïnstalleerd op een handdoek. Als het toch opnieuw moet, nou dan doen we het met z’n vijven toch?
Het bewijs is vastgelegd. Poeh, gelukkig.
Vrijdag zagen we dat het corona virus al aardig richting zuid Spanje oprukte.
Tja, wat moeten we doen. Blijven we in Elviria of gaan we naar Portugal, waar op dat moment het virus nog nauwelijks voorkomt. Na het nodige wikken en wegen gaat de kogel door de kerk… we vertrekken zondag naar Portugal want onze vrienden vertrekken zaterdagavond weer naar Nederland.
Zaterdag overdag hebben we besloten om Malaga te verkennen per hop-on hop-off bus. Ideaal, je gaat lekker in de bus zitten en je komt vanzelf alle highlights van Malaga tegen.
Wat we op dat moment niet weten is dat de noodtoestand is afgekondigd en dat horecagelegenheden de deuren moeten sluiten. Ook toeristische attracties worden afgelast, zo ook onze hop-on hop-off bus waarbij een zeer beteuterde chauffeur ons meedeelt dat hij niet verder mag rijden.
Dan maar op eigen houtje het Alcazaba bezoeken. Een voormalig Moors fort dat tegen een helling ligt en vanuit dit fort heb je een prachtig uitzicht over de stad. Hebben we in ieder geval nog iets van Malaga gezien.
Rond vier uur in de middag onze vrienden op het vliegveld afgezet. Wat een leuke tijd hebben we gehad. Lekker bijgekletst in Marbella! Blijft een bijzonder gevoel.
De rest van de middag hebben we alle spullen ingepakt en klaar gemaakt voor vertrek.
Ik heb een camping gebeld vlak over de grens met Portugal om te kijken of we daar terecht kunnen. “Geen probleem, we hebben plek zat” word me gezegd.
Zondagochtend rond 9 uur zijn we klaar voor vertrek en Portugal “here we come!”.
Op de grote weg is het eng rustig. Zelfs de A1 van Sevilla naar Faro, dè grote weg naar zuid Portugal, is angstvallig leeg. Op veel stukken zijn we zelfs de enige.
We hebben een behoorlijke rit van een dikke 450 km voor de boeg die we normaal gesproken in 2 dagen rijden, maar we gaan ervoor. Tis effe niet anders, we willen koste wat kost Spanje verlaten.
Bij de grens aangekomen zien we pionnen staan die ons na 1 bepaalde rijbaan dirigeren. Het zal toch niet…. Nee, gelukkig, wel worden we gefilmd. Even een high five toen we definitief in Portugal waren.

Rond 15.30 uur draaien we het terrein van de camping op en de eerste blik is nogal verontrustend…
Het zal toch niet…. Jawel, ten tijde van onze rit naar Portugal hebben campings in de omgeving van de Spaanse grens de opdracht gekregen geen nieuwe mensen meer toe te toelaten. Nou, daar sta je dan.
Goed, wat gaan we nu doen, het is inmiddels al half 4 dus we kunnen geen grote afstanden meer afleggen.
De afgelopen tijd heb ik me bezig gehouden met campings in Portugal waar we misschien volgend jaar kunnen overwinteren. Een van die campings is villapark Zambujeira in Zambujeira do Mar.
De navigatie geeft aan: 122 km rijden en ongeveer 2 uur van de plaats waar we nu staan. Oké, dat is een afstand die we nog wel kunnen rijden.
Snel gebeld en we krijgen het verlossende antwoord. We kunnen terecht. Toch maar even gevraagd of we over 2 uur nog de camping op mogen. “Zeker, geen probleem” zegt de receptioniste.
Goed, gas erop en gaan. Ook in Portugal zijn de wegen eng stil, maar we hebben allebei een goed gevoel dat het allemaal goed komt.
De laatste 50 km nog een 2 baansweg voor de kiezen gekregen waar je niet op zit te wachten als je al een dikke 8 uur achter het stuur hebt gezeten, maar al met al was het goed te doen. Raar te zien dat terrasjes in de dorpjes gewoon open waren alsof er niets aan de hand is.
Op de camping aangekomen was het toch even spannend, je weet maar nooit, maar we mogen de camping op. Pffff, gelukkig.
Wel krijgen we een thermometerpistool op de kop… We zijn gezond, geen griep.
De camping ziet er goed uit, precies wat ik in reviews heb gelezen en wat we in Marbella miste hebben ze hier wel: Bomen en wat groen, ziet er gelijk een stuk beter uit.
“Hier houden we het wel uit hoor” zeggen we tegen elkaar.
Vandaag (woensdag) een behoorlijke uittocht van campers. Wat gebeurt hier??
Een camperaar vertelt ons dat ie contact heeft gehad met de ambassade en Portugal gaat 2 maanden op slot. Vanaf vandaag hebben toeristen 24 uur de tijd om Portugal te verlaten zonder problemen, vanaf morgen mag je alleen Portugal uit als je een dringende reden hebt. En eenmaal eruit is er niet meer in.
Oké dan!!, dus dat betekent voor ons dat we voor eind mei niet in Nederland zijn.
Nou, laten we er dan maar het beste van maken. Het voortentje staat inmiddels weer, wij vermaken ons wel.