12 oktober 2019

We staan hier inmiddels een paar dagen en beginnen onze draai te vinden.
Er zijn een drietal grote supermarkten waar we onze boodschappen kunnen doen en is tevens een prima lichamelijke inspanning. Met het fietske over de boulevard is het ongeveer 10 km heen en terug.
De Nederlandse overburen hebben inmiddels een naam gekregen: Nico en Marjo.
Zij zijn het type dat al jaaaaren op dezelfde camping staat. Iedere keer als er een nieuwe vakantieganger bij ons in de buurt aankomt dan staat Nico er als eerste bij om deskundige hulp aan te bieden en een praatje te maken.
Resultaat: iedereen in de buurt kent Nico en Nico kent iedereen en Nico heeft over iedereen een mening.
Vrouwlief is van een ander kaliber…. Bemoeit zich niet zoveel met anderen maar is vooral veel met zichzelf bezig. Bijna iedere dag een ander jurkje aan, keurig gelakte nagels, lippen vol in de lippenstift, kapsel model Beatrix en altijd lakschoentjes aan. Het type “verwend dametje”.
Zij doet verder niets in de huishouding, zorgt niet voor het eten en rookt een pakje sigaretten per dag.
Ik krijg het flauwe vermoeden dat vooral hij graag wil kamperen, zij eigenlijk niet maar heeft geen keuze, ze moet mee. Zij denkt aan haar kant “zoek het lekker uit, dan regel je ook alles maar”.
Iedere ochtend worden wij gewekt door een “pling”, het teken voor Nico om uit het oventje de afbakbroodjes te halen. Vervolgens zorgt hij voor het ontbijt.
In Spanje is het bij de wet geregeld dat restaurants ‘s middags een driegangen menu moeten aanbieden voor een redelijke prijs om ervoor te zorgen dat de hardwerkende Spanjaard de kans heeft om goed te eten. Deze informatie heb ik natuurlijk van Nico.
Hij maakt hier ook gebruik van en omdat hij al jaaaren op dezelfde camping staat weet ie als geen ander waar je erg goed kunt eten voor weinig.
Je moet wel reserveren, dat laat hij door de receptie doen want zijn Spaans is niet zo best, en er een aardig eindje voor rijden maar dan heb je ook wel wat.
Wilde hem nog voor de voeten werpen dat als je een aardig eindje moet rijden om “goedkoop” te eten, het “goedkope” er wel vanaf gaat vanwege de benzine die je verrijd, maar ik hou me in. Ga geen zinloze discussies aan.
Wij zijn van het type “incognito”. We zijn er wel maar zijn er ook weer niet en bemoeien ons met niemand, althans dat willen we….
Ga je boodschappen doen met Ineke dan kan het woord “incognito” soms weleens uiteenspatten.
Iedere supermarkt heeft van die detectorpaaltjes bij de ingang en natuurlijk gingen die af op het moment dat vrouwlief hier doorheen ging. Staan we ineens als bevroren bij de ingang en alle ogen op ons gericht. De kassière bij de eerste kassa gebaarde ons dat we door konden lopen, riep iets van “tarjeta” (kaart), schijnt dus vaker te gebeuren.
Goed, wij vervolgen onze weg en komen op de fruitafdeling. Op het moment dat Ineke een perzik wil pakken stuift er een medewerker naar haar toe om duidelijk te maken dat dat niet de bedoeling is. Huh, wat krijgen we nou?
Nee, je mag fruit alleen aanraken met een plastic handschoen, kijk die vind je hier…. en wijst naar een doos waar van die wegwerphandschoenen in zitten.
Oke, dit voelt als een cursus boodschappen doen in Spanje….
Dag 1 boodschappen doen wordt afgesloten met wederom het alarm dat afgaat bij het verlaten van de supermarkt.
De boosdoener is inmiddels ontdekt... het kleine labeltje aan de nieuwe broek hing er nog aan.
Kunnen vanaf nu wel incognito boodschappen doen.