10 november 2019

Dit keer geen verhaal over de gebeurtenissen op de camping maar: hoe gaat het met ons….
Een ieder die vanaf dag 1 ons verhaal heeft gevolgd weet dat de start nogal chaotisch was. Het ging verre van soepel. Uiteindelijk heeft therapeutisch gesprek nummer 2 met mijn vrouw plaatsgevonden. Heb toch even serieus naar mezelf gekeken en kwam tot de conclusie…. Zenuwen.
Ondanks dat ik vol zelfvertrouwen ons avontuur aanga was er wel een roze beer.
Ik moet de boel heel houden, als we de boel aan gort rijden, of een medeweggebruiker rijdt de boel kort, dan is het einde verhaal. Sta je letterlijk op straat.
We zijn natuurlijk goed verzekerd, maar je gaat er hoe dan ook op achteruit.
Tijdens het rijden houd ik angstvallig de spiegels in de gaten om te kijken wat er achter me gebeurt, want als ik in de achteruitkijkspiegel kijk hobbelt wel ons huis achter ons aan met alles wat we de komende jaren nodig gaan hebben.
Wat me uiteindelijk heeft geholpen is een filmpje wat ik lange tijd geleden een keer heb gezien.
Het is grappig hoe hij het verhaal vertelt, maar voor mij persoonlijk de keiharde waarheid waar ik rust in heb gevonden.
Het gaat hierover:
– Heb je een probleem, ja, kun je het oplossen, ja, waarom maak je je dan zorgen?
– Heb je een probleem, ja, kun je het oplossen, nee, waarom maak je je dan zorgen?
Een kleine toelichting hoe dat voor mij heeft gewerkt.
Ik maak me zorgen dat ik misschien de boel aan gort rij, kan ik het oplossen, ja, door geconcentreerd te rijden, uit m’n doppen te kijken en om de 2 uur een rustpauze inlassen zodat ik mijn concentratie kan vasthouden, meer kan ik onderweg niet doen.
Ik maak met zorgen dat een medeweggebruiker de boel aan gort rij, kan ik het oplossen, nee, het gedrag van een andere weggebruiker heb ik niet in de hand. Het enige wat ik kan doen is voldoende afstand houden ten opzichte van mijn voorganger zodat we niet gesandwiched worden tussen 2 voertuigen.
Gaandeweg de rit naar Spanje ben ik de rust zelve hierin geworden, gelukkig.
Een ieder die Ien kent weet dat ze geen roze beren ziet, ze is zelf een roze beer.
Ze maakt zich, naar mijn gevoel, te vaak druk om dingen waar je niets aan kunt doen en kunnen we er iets aan doen dan blijft die roze beer toch rondhangen.
Haar grootste roze beer is dat ik het loodje leg tijdens onze reis. Tja, daar kunnen we lang over discussieren maar een oplossing hiervoor ga je niet vinden.
Het verhaal wat voor mij gewerkt heeft, werkt niet voor Ien helaas…..
Gelukkig kunnen we goed over alle zaken praten en dat brengt op de juiste momenten even rust bij haar. Ze kan even herpakken.
De tocht naar Spanje en de stops in Frankrijk hebben ons de routine gegeven die we nodig hebben om op een vlotte manier de boel te installeren en na afloop de boel ook weer in te pakken zonder dat het chaotisch wordt.
Uiteindelijk zijn we op de eerste camping in Spanje aanbeland waar het “echte” leven gaat beginnen. Camping El Eden in Peňiscola. Hier staan we 3 weken.
Ien en ik hebben vanaf het begin dat we aan dit avontuur begonnen niet het gevoel gehad “we gaan op vakantie”, nee, het is meer “ons leven gaat door, alleen nu in een caravan”. En dat proberen we op een letterlijke en figuurlijke manier "zonnig" in te vullen.
Omdat je weet dat je voorlopig niet verkast ga je kijken wat je moet gaan doen om je te vermaken.
Het antwoord is vrij eenvoudig…. We doen de dingen die jullie ook doen behalve werken. :-)
‘s Morgens opstaan, ontbijten, koffie drinken en nieuws lezen.
Meestal tussen 10 en half 11 stappen we op de fiets om boodschappen te doen voor de dag.
We hebben met elkaar afgesproken dat we voor 1 dag inkopen doen, hebben we gelijk de lichamelijke inspanning. Niet iedere supermarkt heeft alle zaken die we willen hebben, dus meestal moeten we 2 of 3 supermarkten langs.
Daarna is het lunchen. Na de lunch ga ik het toilet legen, vuilwater tank legen en de schoonwatertank bijvullen indien nodig. Ien doet de afwas, maakt de caravan van binnen schoon want het is ongelofelijk stoffig als je 24 uur per dag in een kleine omgeving vertoeft.
Daarna is het altijd koffiedik kijken wat we doen. Iedere 10 dagen draaien we een was en is onze plaats gevuld met wasrek en wasmolen. Ook gezellig.
Is het lekker weer dan gaan we een wandeling maken over de boulevard of banjeren met de voeten door de Middellandse Zee.
Hebben we geen zin om te wandelen of te fietsen, ook goed, blijven we lekker bij de caravan een boekje lezen of computeren of als ik zin heb in een wandeling dan ga ik gewoon alleen. Elkaar de ruimte geven, erg belangrijk.
Fietsen is helaas erg lastig hier in Spanje. Fietspaden zijn er nauwelijks dus je fietst gewoon op de drukke doorgaande wegen. Buiten de bebouwde kom fiets je dus op de weg waar ze met 80 km/u aan je voorbij razen. Ik moet wel zeggen dat ze rekening met je houden in de zin dat ze niet rakelings langs je stuur razen. Er wordt voldoende afstand gehouden maar dan nog…
Ik kan er niet aan wennen, de verplichte helm die je moet dragen geeft mij niet het idee dat ik me veilig voel. Als iemand me met 80 km/u op de motorkap neemt, zie ik mezelf al helemaal beginnen met een salto mortale voorover, afgesloten met een 3 dubbele flik flak achterover op het asfalt.
Ik ben veranderd in een zak met botten, maar kan dan in ieder geval zeggen: “Ik droeg wel een helm hoor”. Nee, gaat em niet worden.
We zitten nu in Alicante en we gaan door zoals we in Peňiscola zijn geeindigd.
Ien en ik praten hier veel over en we zijn tot nu toe tot de conclusie gekomen dat Spanje voorlopig ons hart niet heeft veroverd.
Maar wat moeten wij wél hebben om Spanje tot een fijn overwinterland te maken?
Op die vraag hebben we helaas nog geen antwoord. Na anderhalve maand kunnen we dat nog niet zeggen.
Wat we nu al wel hebben ontdekt en wat voor ons een belangrijk onderdeel is om plezier en energie te hebben: Een goede nachtrust.
In Peňiscola hadden we gruwelijk veel last van blaffende honden in de nacht. Voor het eerst werden we geconfronteerd met serieus geluidsoverlast. Van zonsondergang tot zonsopgang onafgebroken dat geblaf. Vreselijk.
Oordoppen zijn een oplossing, hebben we ook gedaan maar waarom zouden we die vervelende dingen weken moeten dragen. Voor een paar dagen is het absoluut geen probleem, maar weken achter elkaar... Schei uit, geen haar op ons hoofd die daar aan denkt. Wegwezen en je rust elders zoeken is ons motto.
We hebben de afgelopen maand 2 campings meegemaakt en ik moet zeggen dat beiden het goed voor elkaar hebben, daar ligt het niet aan. Wellicht is het toch de ambiance waar we misschien waarde aan hechten?
Beide campings zijn massaal, kijken we links, rechts, voor en achter dan staan we lekker ingebouwd. Van enig mooi direct uitzicht is geen sprake, geen weids uitzicht, niets.
Dus…. We hebben vandaag besloten om weer verder te trekken.
De maand volmaken gaan we hier niet redden.
Onze reis gaat naar het binnenland richting Granada. Daar blijven we 2 dagen en gaan vervolgens door richting Ronda. De aanvraag loopt op dit moment. Hebben ze plek dan staan we daar vanaf 19 november. Er zijn wandelmogelijkheden en we hebben een prachtig uitzicht.
Prettig is dat we mobiel zijn, bevalt het niet dan pakken we de boel in en we zijn weer eens weg.
Over 1 ding zijn we het samen eens… Blijf met elkaar in gesprek, als één van de twee het niet naar de zin heeft moet dat bespreekbaar blijven.
Doe je dat niet dan is de kans groot dat het plezier en de spirit verdwijnt. Op het moment dat je op dat punt bent aangekomen wordt het een “mission impossible” en is de reis en zoektocht gedoemd te mislukken.